Rozdział 1

Czas pomiędzy konkursami w Titisee-Neustadt i Engelbergu minął bardzo szybko. Drużynówkę w moim rodzinnym kraju wygrali Norwegowie, na drugim miejscu uplasowali się Polacy, a na trzecim Niemcy. W konkursie indywidualnym rozegranym dzień później najlepszy okazał się Richard, a Andi był drugi. Byłam z niego niesamowicie dumna! Standardowo przed świętami odbyły się zawody w szwajcarskim Engelbergu. W pierwszym konkursie na podium znalazł się tylko jeden Niemiec i był nim Richi. Drugiego dnia ponownie odniósł zwycięstwo, trzecie w tym sezonie. Bardzo cieszyłam się dobrymi wynikami swoich rodaków. To dobry prognostyk przed Igrzyskami! Andi w obu konkursach uplasował się na szóstym miejscu.

Święta Bożego Narodzenia standardowo minęły mi w rodzinnej i ciepłej atmosferze. Miałam siostrę, która była ode mnie dziesięć lat młodsza – była ulubienicą Andiego. Sama byłam jego równolatką, a na co dzień studiowałam germanistykę. Miałam okres, że chciałam rzucić te studia w cholerę, ale przyjaciel przekonał mnie, żebym tego nie robiła. Posłuchałam go i dobrze na tym wyszłam. Po kolacji wigilijnej tradycyjnie spotkałam się z Wellingerem. Nadrabialiśmy lekko stracony czas, spacerując po naszej uroczej okolicy. Śnieg wesoło skrzypiał nam pod nogami, a my jak dzieci obrzucaliśmy się śnieżkami zaśmiewając się głośno ze swoich min i zachowań. Zdaję sobie sprawę, że dla swojego dobra powinnam spędzać z nim jak najmniej czasu, ale nie potrafiłam. Przebywanie w jego obecności było dla mnie jak narkotyk. Kochałam go, ale był on równocześnie moim przyjacielem i nie mogłam pozwolić na to, by moje uczucia do niego zniszczyły naszą piękną relację. 
W pewnym momencie Andi przystanął i mocno mnie do siebie przytulił. Zatonęłam w jego uścisku napawając się zapachem jego perfum. Uwielbiałam go!

– Alex, co ja bym bez ciebie zrobił? – Zapytał w pewnym momencie.

– Nie miałbyś tak wspaniałej przyjaciółki! – Odparłam i zaśmiałam się. Pstryknął mnie w nos i zawtórował.

– Masz rację – Westchnął i znów mnie przytulił.

– Co ty mnie tak dziś tulisz, co? Przyznaj się natychmiast, co nabroiłeś, że już starasz się mnie przekabacić!

– Ja? Oczywiście, że nic! – Udał niewiniątko i żeby uniknąć odpowiedzi pchnął mnie w głęboką zaspę.

– Wellinger już nie żyjesz! – Krzyknęłam, a on wybuchnął śmiechem i zaczął przede mną uciekać. Nie ze mną takie numery! Po chwili dogoniłam go i odwdzięczyłam mu się pięknym za nadobne, ale on oczywiście nie byłby sobą i pociągnął mnie tak, że wylądowałam obok niego. – Naprawdę cię zabiję – Warknęłam i przywaliłam mu śnieżką w nos.

– Auu!!! – Zawył. – Przez ciebie mam zimny nos!

– Serio? W tym momencie obchodzi cię tylko twój nos? Inna część twojego ciała chyba też uległa... – Nie dokończyłam, bo wsypał mi śnieg za kołnierz. – ANDI!!!

– No co? – Spytał. – Chciałaś obrazić mój tyłek!

– Obrazić twój tyłek? – Zdziwiłam się.

– Ach no tak... Raczej chciałaś go pochwalić – Poruszył sugestywnie brwiami, a ja pacnęłam go w ramię.

– Chciałbyś! – Powiedziałam, a po chwili zaczęłam się głośno śmiać. Andi dołączył do mnie. Nie przeszkadzało nam to, że leżymy w zaspie, na mrozie, w śniegu. Złączyliśmy nasze dłonie i wpatrywaliśmy się w gwiazdy widoczne na niebie. Czułam, że blondyn chce mi coś wyznać, ale nie naciskałam. Wiedziałam, że jak tylko będzie gotów to to zrobi. Na razie cieszyłam się chwilą.

 Dni do inauguracji 66. Turnieju Czterech Skoczni minęły błyskawicznie. Nim się spostrzegłam stałam pod Schattenbergschanze i zaciskałam kciuki za swoich rodaków. Z niecierpliwością czekałam na dwunastą parę, w której Andi miał zmierzyć się z Finem Nousiainen'em. Wiedziałam, że wyjdzie z niej zwycięsko. Atmosfera jak zwykle była niesamowita. Przybyli kibicie z różnych krajów, aby wspierać swoich ulubieńców. Powiewały flagi różnych narodowości. Uwielbiałam to uczucie, gdy jesteśmy wszyscy razem pod skocznią i dopingujemy swoich ulubieńców. Konkurs przebiegał bez zbędnych przerw, więc niedługo później dmuchałam pod narty swojemu przyjacielowi. Skoczył 115 metrów. Wiedziałam, że nie jest zadowolony ze swojej próby, ale przynajmniej wygrał rywalizację w parze. Oboje liczyliśmy na lepszy wynik w drugiej serii. Ściskałam kciuki za Markusa, Stephana, Constantina aż wreszcie za Wankiego! Bardzo się cieszyłam, że udało mu się zakwalifikować do konkursu głównego, bo był najlepszym przyjacielem Andiego. No i moim oczywiście. Jak można nie lubić takiego wariata? No nie da się! Jednak jego skok na odległość 109,5 metra nie dawał mu szans na awans. Wielka szkoda! Miałam nadzieję, że w Ga-Pa pójdzie mu o wiele lepiej. W ostatniej parze skakał Richi. Po jego skoku wszystko było jasne. Na prowadzeniu był Austriak Kraft, na drugim miejscu był Freitag, na na trzecim Dawid Kubacki. Teraz chwila przerwy. Udałam się do domku skoczków i to był mój błąd.

 Pod koniec przerwy domek pustoszał. Zostałem sam z Wankim, który lekko się załamał. Za bardzo nie wiedziałem, jak mam podnieść go na duchu.

– Wanki... – Zacząłem, ale natychmiast mi przerwał.

– Nie, Andi... Nie zaczynaj – Powiedział – Jestem beznadziejny – Załamał mu się głos i ukrył twarz w dłoniach.

– Wanki no! Nie możesz się tak załamywać... Wiem, że bardzo chcesz wrócić do dawnej formy, ale na wszystko przyjdzie czas, zobaczysz... – Próbowałem przemówić mu do rozsądku i poklepałem go po ramieniu, ale na niewiele się to zdało. – Wanki, wyjdziesz ze mną?

– Nie, zostaw mnie.

– Wanki!

– Nie Wankuj mi tutaj! – Krzyknął. – Takiemu gówniarzowi to dobrze!

– Jak mnie nazwałeś? Jestem twoim przyjacielem, a nie żadnym gówniarzem!

– Jedno nie wyklucza drugiego!

– Co masz na myśli? – Zdenerwowałem się lekko.

– Co mam na myśli? Jesteś młody, wszystko ci wychodzi... Masz wspaniałą przyjaciółkę, masz dziewczynę... – Zaciął się. – Chociaż nie. Nie wszystko ci wychodzi, bo jednak jesteś kretynem.

– Słucham?

– Kiedy do ciebie dotrze to, że jesteś zakochany w Alex? – Zapytał, a ja spojrzałem na niego jak na idiotę. Myślałem, że ten pacan powie, że żartuje, ale nic takiego nie nastąpiło.

-Ja? Zakochany w Alex? – Powtórzyłem to pytanie i wybuchnąłem śmiechem. Śmiałem się tak długo, aż rozbolał mnie brzuch. – To dopiero kawał!

– Ja nie żartuję tleniony blondynku! Naprawdę jesteś aż tak głupi, że tego nie dostrzegasz?

– Wanki, naprawdę nie wiem, o co ci chodzi, co cię ugryzło, ale skończ z tymi chorymi żartami! – Wkurzyłem się. – Edith na mnie czeka, a ty tu sobie siedź! – Krzyknąłem i wyszedłem z domku zamykając go na klucz. Mała zemsta!

– WELLINGER! WELLINGER TY GÓWNIARZU, ZAMKNĄŁEŚ MNIE TUTAJ?! – Wrzeszczał jak opętany, a ja miałem z tego niesamowity ubaw. Szarpał za klamkę i pukał w okno, ale na niewiele mu się to zdało. – ANDI!!! ANDI!!! – Krzyczał i przykleił twarz do szyby. – ANDI!!!

 Szukałam Andiego, ale nigdzie nie mogłam go znaleźć. Chciałam trochę wesprzeć go na duchu, bo czułam, że tego potrzebuje. W końcu znałam go jak mało kto. Jednak gdy szłam w kierunku domku niemieckich skoczków coś, a raczej ktoś przykuł moją uwagę. Mój Andi całujący namiętnie jakąś brunetkę... Nogi się pode mną ugięły, serce chciało wyskoczyć mi z piersi, świat w jednej chwili zawirował. Nie mogłam złapać tchu, dławiło mnie w gardle, oczy piekły, bo z trudem powstrzymywałam łzy. To bolało. Chciałam wyć. Szarpać, bić, cokolwiek, byleby nie czuć tej pustki i tego bólu, który właśnie rozdzierał moje serce na kawałki. Widziałam jak założył jej na głowę czapkę, żeby nie zmarzła, tak jak kiedyś robił to mnie. Pocałował ją w czoło i nos, tak jak kiedyś mnie. Złapał ją za rękę łącząc ich dłonie. Tak jak kiedyś... Gdy spostrzegłam, że zbliżają się w moją stronę schowałam się za pobliskim domkiem, a gdy tylko zniknęli z pola widzenia udałam się w kierunku domku Niemców. Zdziwiłam się widząc klucz w zamku, ale go przekręciłam.

– Alex? Dzięki Bogu! – Dobiegł mnie głos Wanka. Odwróciłam się w jego stronę. – Alex, co się stało? – Zapytał łagodnie, gdy zobaczył w jakim jestem stanie.

– Andi... Andi... On... – Z trudem łapałam powietrze nie mogąc wykrztusić słowa.
– Widziałaś go z Edith? – Pokiwałam głową. – Nie wiedziałaś o niej? – Ponownie pokręciłam głową, tym razem przecząco. – Moja maleńka – Szepnął i przytulił mnie do siebie mocno. W tej chwili już nic mnie nie powstrzymywało. Rozpłakałam się jak małe dziecko. Wstrząsały mną dreszcze, ale Wanki nic nie mówił tylko głaskał czule po głowie i plecach. Byłam mu za to wdzięczna... Nie wiedziałam, co robić. Chciałam nic nie czuć, chciałam zniknąć pod ziemią. Zamknęłam oczy, ale obraz cały czas był taki sam. Mój Andi i ona... 


***

Witam!

Wiem, że długo kazałam na siebie czekać, ale w nagrodę macie dość długi rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba :) 

Andi został Mistrzem Olimpijskim i natchnął mnie do pisania, więc nie mogę tego zmarnować! <3 :D

Pozdrawiam ;*