Rozdział 19

– Gdzie ty mnie ciągniesz, Andi? – Spytałam coraz bardziej poirytowana zaistniałą sytuacją. – I dlaczego do cholery założyłeś mi opaskę na oczy?

– Alex... Trochę cierpliwości! Dziś są twoje urodziny, więc przygotowałem dla ciebie wspaniały prezent! – Usłyszałam w odpowiedzi. – Gwarantuję ci, że tych urodzin nie zapomnisz do końca życia!

– Mam się bać? Jaki szalony pomysł wpadł ci do tej blond główki tym razem? Jesteś w zmowie z Wankiem?

– Alex, uspokój się! Bo nici z niespodzianki! – Powiedział, a ja westchnęłam zrezygnowana. Niech mu będzie, ale jeśli zrobię sobie krzywdę przez to, że nic nie widzę to gorzko tego pożałuje! Nie miałam pojęcia, gdzie mnie prowadzi. Miał cały dzień, żeby wręczyć mi prezent oraz złożyć życzenia, ale oczywiście zdecydował inaczej. Bez tego nie byłby Andim! W pewnym momencie mocniej ścisnął moją dłoń i zaczął prowadzić mnie ku górze. Byłam trochę oniemiała całą sytuacją, ale stwierdziłam, że jeszcze trochę wytrzymam w tej niepewności. Czułam, że Wellinger uśmiecha się w tej chwili, jak ostatni dureń, więc jedynie przewróciłam oczami, czego na szczęście nie mógł zobaczyć. – Jesteśmy na miejscu! – Krzyknął radośnie, po czym zdjął mi opaskę z oczu. Nareszcie! Mrugnęłam kilkakrotnie powiekami, aby przyzwyczaić wzrok. Sekundę później mrugałam nimi jeszcze bardziej nie mogąc uwierzyć w to, co widzę.

– Andi...? – Spytałam lekko schrypniętym głosem. – Andi...?

– Nie mogłem wymyślić lepszego miejsca... – Z zakłopotaniem podrapał się po głowie rozwalając swoją fryzurę jeszcze bardziej. – Ale od bardzo dawna wiem, że ten dzień miał być trochę szalony... – Tłumaczył się, a ja patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami. To miejsce? Ten dzień? Poczułam łzę spływającą po moim policzku. Andi podszedł do mnie i otarł ją swoim kciukiem, po czym oparł swoje czoło o moje. Staliśmy w takiej pozycji przez kilka chwil, patrząc głęboko w swoje oczy. Naprawdę nie wierzyłam w to, co się dzieje... W to, co miało się stać... Staliśmy na szczycie Große Zirmbergschanze w naszym ukochanym Ruhpolding. Na schodach prowadzących w górę i na belkę paliły się świeczki. Wszędzie, gdzie tylko się dało były porozrzucane płatki przeróżnych kwiatów. A na środku belki leżało małe, czerwone pudełeczko, które w mgnieniu oka znalazło się w dłoni Andiego. Wstrzymałam oddech.

– Andi... – Wyszeptałam, gdy klęknął przede mną. – Och, mój Boże...

– Alex... – Zaczął patrząc na mnie z miłością. – Znamy się od ponad trzech lat, sama doskonale wiesz, jak między nami było. Spędzaliśmy ze sobą czas, flirtowaliśmy się ze sobą, zachowywałem się w stosunku do ciebie, jak ostatni chuj, rozbudziłem w tobie uczucie, a później wycofałem się z tego... Pominę sprawę Edith, ale te Igrzyska dały mi do myślenia. Zrozumiałem wtedy jedną bardzo ważną rzecz. Mianowicie to, że cię kocham i że chcę spędzić z tobą resztę życia. Wiem, że oficjalnie w związku jesteśmy dość krótko, ale... Wiem, że to przy tobie chcę się budzić każdego ranka i zasypiać każdej nocy. Chcę dzielić z tobą wszystkie troski, smutki, zmartwienia, chcę spełniać z tobą marzenia. Chcę ocierać twoje łzy, chcę widzieć twój uśmiech. Chcę słyszeć twój śmiech. Chcę patrzeć w twoje oczy, które są najpiękniejsze na świecie... – Mówił ledwo, co ukrywając wzruszenie. Po mojej twarzy spływały łzy, ale pozwalałam im na to. – Chcę być powodem twojej radości. Chcę u twojego boku robić same szalone rzeczy. Chcę być przy tobie w każdej sekundzie życia. Kiedy na ciebie patrzę widzę kobietę, z którą chcę stanąć przy ołtarzu i ślubować jej miłość aż do śmierci. Kiedy patrzę w twoje oczy widzę naszą wspólną przyszłość. Kiedy na ciebie patrzę widzę kobietę, która stanie się mamą naszych dzieci... – Głos mu się załamał, a z oczu popłynęły łzy. Ja natomiast przyłożyłam dłonie do ust, by stłumić szloch. – Alex... Wiem, że pytanie, które teraz ci zadam będzie szalone, ale... Zaczęliśmy od szalonych rzeczy, więc... Alexandro Schmitt, uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – Zadał najważniejsze pytanie w całym swoim życiu, a ja machinalnie pokiwałam głową. Zaśmiał się, chwycił moją dłoń w swoją...

– Tak, Andi, tak! – Wykrzyknęłam, gdy ocknęłam się z transu. – Tak, Andreasie Wellingerze, zostanę twoją żoną! – Szepnęłam, a po chwili na moim palcu pojawił się pierścionek zaręczynowy. – Tak bardzo cię kocham! – Rzuciłam mu się w ramiona, a on zaczął się ze mną okręcać wokół własnej osi.

– Ja ciebie też bardzo kocham – Wyszeptał w moje włosy. Zaśmiałam się w głos, a Andi po chwili złączył nasze usta w pocałunku. Ja i on. Razem już na zawsze...

 – Andiiiiiiii – Jęczał mi nad uchem Wanki. – Andi, co ja mam zrobić?!

– Alex, weź go ode mnie! – Pisanęłam rozpaczliwie rzucając przerażone spojrzenie mojej narzeczonej.

– Wellinger, przestań się z niego nabijać! – Zbeształa mnie. – Zapomniał wół, jak cielęciem był – Prychnęła pod nosem.

– Dobrze gada, polać jej! – Wanki przybił sobie z nią piątkę, a na mnie spojrzał oburzony. – Tak się odwdzięczasz za udzieloną pomoc!

– Oj, już nie przesadzaj... – Westchnąłem. – Szukasz oryginalnego pomysłu na randkę z Danielą... Nie wiem!

– Jeśli jeszcze kiedykolwiek będziesz potrzebował mojej pomocy to też ci powiem, że nie wiem!

– Uspokójcie się! – Fuknęła Alex. – Wanki nad czym myślałeś do tej pory?

– Nad wszystkim, ale nic mi nie pasuje – Jęknął załamany, a ja parsknąłem śmiechem. – Wellinger!!!

– Wanki, Daniela jest pozytywną i wydaje się być szaloną osóbką... W sumie to jest szalona, skoro nie uciekła od ciebie, gdy mówiłeś jej o wspólnych planach na przyszłość... – Zaczęła Alex, a ja przyznałem jej rację. – Hm... Może skok na bungee? To całkiem oryginalne – Podsunęła mu pomysł, a Wankowi od razu zaświeciły się oczy. – Tylko hm... Będziesz musiał na siebie uważać – Dodała.

– Zawsze na siebie uważam! – Pisnął mój przyjaciel i przytulił ją mocno do siebie. – Teraz będę uważał na nią! – Wypiął dumnie pierś. Chwilę później znikł nam z pola widzenia.

– Hm... Będę się o niego modlił – Mruknąłem, a Alex zaśmiała się w głos.

– A ja o Danielę, żeby całkiem przy nim nie zwariowała...

 Z szerokim uśmiechem na ustach szykowałam się do pierwszej randki z Andreasem. Musiałam przyznać sama przed sobą, że wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Może nie wtedy, gdy przypadkiem zaczął mnie topić, ale później kiedy o mnie zabiegał. Było to wyjątkowe przyjemne oraz miłe. Zafascynował mnie sobą. Spojrzałam na zegarek nie mogąc się doczekać, kiedy go zobaczę. Gdy zabrzmiał dzwonek do drzwi czym prędzej je otworzyłam. Wanki przywitał się ze mną buziakiem w policzek i wręczył mi bukiet kwiatów. Podziękowałam oraz wstawiłam je do wazonu. Chwilę później ruszyłam z nim w nieznane. Nie miałam pojęcia, gdzie mnie zabiera, ale podobał mi się ten dreszczyk emocji. Jechaliśmy samochodem rozmawiając na wszystkie możliwe tematy. Dowiadywaliśmy się o sobie nowych rzeczy i podobało mi się to. Andreas był uroczy. I stuknięty, ale w pozytywnym sensie. I chyba zaczynałam mieć do niego dziwną słabość. Niecałą godzinę później byliśmy na miejscu. Wanki otworzył mi drzwi i wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Parsknęłam śmiechem, ale po chwili spojrzałam na niego przerażona.

– Andreas? Skok na bungee? – Spytałam ciężko przełykając ślinę. – Mam lęk wysokości!

– Spokojnie Daniela! Ze mną nic ci nie grozi! – Powiedział, a ja próbowałam się opanować. Po kilku sekundach oddychałam spokojniej. – Lepiej ci?

Pokiwałam głową. Podeszli do nas instruktorzy i zaczęli działać. Nie miałam pojęcia, co się wokół mnie dzieje. Wiedziałam tylko, że zostaliśmy przypięci bezpiecznymi liniami. I że lot miał być na 100 metrów. Dosłownie, żyć nie umierać! Gdy nadeszła oczekiwana chwila oboje zdecydowanie kiwnęliśmy głowami. A potem stało się... Lecieliśmy w dół wrzeszcząc wniebogłosy. Nie wiem, czego wcześniej się obawiałam. Było fantastycznie! Kiedy zbliżaliśmy się do lądowania poczułam, że coś jest nie tak. Ale nie z moją liną, tylko z liną Wankiego. On także zorientował się, że coś tu nie gra. Po chwili pisnął i spadł na ziemię, a ja wylądowałam z gracją obok.

– Wanki? Wszystko w porządku? – Zapytałam powstrzymując wybuch śmiechu.

– Oczywiście! – Krzyknął. – Było warto! – Na przemian śmiał się, jak wariat, albo ryczał głośno. – Podobała ci się pierwsza część naszej pierwszej randki? – Spytał opierając się na łokciach.

– Podobała – Oznajmiłam zgodnie z prawdą. Nachyliłam się nad nim i pocałowałam lekko w usta. Wanki był zdezorientowany. Ale tylko przez chwilę. Później oddał pocałunek z zaangażowaniem, co przyjęłam z zadowoleniem.

– Daniela? – Spytał, gdy nasz pocałunek dobiegł końca.

– Wanki?

– Chcesz mnie? – Spojrzał na mnie przenikliwie, a ja twierdząco pokiwałam głową.

– Chcę – Przytaknęłam.
Wanki szczelnie zamknął mnie w swoich ramionach. Czy go chcę, też mi pytanie! Zakochałam się!


***

Witam! 

Ten rozdział podoba mi się znacznie bardziej niż poprzedni :) Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu. Oświadczyny Andiego, zakochany Wanki... Zbliżamy się do końca! 

Wanki i Daniela <3 

Pozdrawiam ;*