Rozdział 20

Klingenthal, 03.10.2018 r.

Przerwa pomiędzy pierwszą a drugą serią ostatniego konkursu indywidualnego w cyklu Grand Prix 2018 dłużyła mi się niemiłosiernie. Na prowadzeniu po pierwszej rundzie, jak i w całej edycji był mój narzeczony. Byłam z niego niesamowicie dumna, bo czułam, że to dobry prognostyk przed zbliżającym się sezonem zimowym. Już nie mogłam doczekać się tych niepowtarzalnych emocji! Na drugim miejscu plasował się Wanki, z czego również bardzo się cieszyłam. Jego związek z Danielą kwitł. Andreas zasługiwał na to, jak mało kto!

– Alex... – Szepnęła Daniela w pewnym momencie. – Muszę ci coś powiedzieć...

– Stało się coś? – Zapytałam zmartwiona. Była strasznie blada oraz dziwnie podenerwowana, co zupełnie do niej nie pasowało.

– Dużo się stało – Mruknęła pod nosem. – Przerwa i tak się przedłuża, więc może znajdziemy jakieś spokojniejsze miejsce?

Pokiwałam głową. Udałyśmy się do małej kawiarni znajdującej się blisko skoczni. Zamówiłam kawę i zdziwiona spojrzałam na swoją towarzyszkę, która poprosiła jedynie o sok. A przecież nie mogła żyć bez tej ciemnej, pobudzającej do życia cieczy!

– Daniela, powiedz proszę co się stało, bo zaczynam się niepokoić – Powiedziałam, gdy kelnerka postawiła przed nami nasze zamówienia i odeszła.

– Jestem w ciąży – Wyszeptała, a ja szeroko uchyliłam usta. – To trzeci miesiąc – Dodała spoglądając na mnie niepewnie. – Wanki jeszcze nie wie... To stało się tak szybko, tak nagle... Alex, jestem przerażona! Znamy się niecałe pół roku, a ja już... – Spuściła wzrok. Potrzebowałam kilku chwil, aby przyswoić sobie tę informację. Wanki będzie tatą?!

– Daniela... – Położyłam dłoń na jej dłoni, aby dodać jej otuchy. – Zdaję sobie sprawę, że ta wiadomość tobą wstrząsnęła, wiem, że inaczej wyobrażałaś sobie to wszystko. Chcieliście do siebie dotrzeć i sprawić, aby sprawy toczyły się swoim rytmem, ale stało się... Jesteś w ciąży i nosisz w sobie owoc waszego uczucia – Powiedziałam, a ona w skupieniu pokiwała głową. – Ta malutka istotka na pewno na zawsze odmieni wasze życia, ale jestem przekonana, że na lepsze! Kochacie się z Wankim i teraz to jest najważniejsze. A nie to, ile czasu się znacie. Tak miało być. Wanki jest szalony, a gdy dowie się o tym, że zostanie tatą z pewnością oszaleje jeszcze bardziej – Zaśmiałam się, a ona po chwili dołączyła do mnie. – Ale jestem pewna, że wybuchnie gromką radością i zaopiekuje się wami jeszcze bardziej. Wiesz o tym, prawda?

– Wiem – Odpowiedziała dotykając dłonią brzucha. – To chłopiec – Dodała po chwili, a ja uśmichnęłam się szeroko.

– Gratuluję! – Pisnęłam przytulając ją mocno. Tak bardzo cieszyłam się ich szczęściem! – Idziemy na drugą serię? Po jej skończeniu musisz powiedzieć Wankowi...

– Powiem... Lepszego momentu chyba nie będzie – Ozajmiła, a ja w pełni się z nią zgodziłam. Wanki będzie tatą! Nie mogę się doczekać, aż się dowie. To z pewnością będzie wielka chwila!

 –AAAAAAAA! – Wrzasnąłem, po czym spojrzałem na miłość mojego życia. – Co ty powiedziałaś mi przed chwilą?! – Spytałem woląc się upewnić, że się nie przesłyszałem.

– Jestem w ciąży – Oznajmiła Daniela ze stoickim spokojem. – To trzeci miesiąc...

– Będziemy rodzicami?! – Pisnąłem.

– Tak, Wanki... Będziemy rodzicami – Powiedziała patrząc na mnie uważnie. – Boże... – W pewnym momencie ukryła twarz w dłoniach. – Nie cieszysz się, prawda?

Spojrzałem na nią kompletnie zdziwiony.

– Daniela! Oczywiście, że się cieszę! Boże, tą wiadomością uczyniłaś mnie najszczęśliwszym facetem na ziemi! – Krzyknąłem, po czym zacząłem się z nią obracać wokół własnej osi. – Nie musisz się o nic martwić, wiesz o tym? Zajmę się wami, zaopiekuję. Będę najlepszym tatusiem na świecie. Stworzymy naszej kruszynce dom pełen miłości. Stworzymy piękną rodzinę – Zapewniłem ją będąc w pełni świadomy swoich słów. Łzy wzruszenia popłynęły po jej pięknej twarzy, a ja scałowałem je, jedna po drugiej. – Spełniłaś moje marzenia o lepszym życiu – Powiedziałem, a ona przytuliła się do mnie mocno.

– To chłopiec. Będziemy mieli synka – Dodała wzruszona. Tego było dla mnie za wiele. Sam się popłakałem kładąc dłoń na jej brzuch. Pogładziłem go czule.

– Tak bardzo cię kocham... – Wyszeptałem jej we włosy po czym pocałowałem ją w czoło. Ta kobieta przywróciła mi wiarę w lepsze jutro. Dzięki niej, tak naprawdę po raz pierwszy zasmakowałem miłości. Byłem szalony. Ona również, bo nie uciekła przede mną, przed moimi pomysłami. Nigdy nie przypuszczałem, że będę w stanie pokochać kogoś tak bardzo, jak ją... Daniela dała mi wszystko. Dała mi miłość, przywróciła wiarę, dała mi siebie. Dała mi syna... Czy w tym momencie mogłem pragnąć czegoś więcej...?

Ruhpolding, 29.06.2019 r.

 Stałam przed jednym z Kościółków w mojej rodzinnej miejscowości w olśniewającej białej sukni wsparta na ramieniu taty. Trochę się denerwowałam, ale wiedziałam, że nie mam czym. Przełknęłam głośno ślinę czekając na odpowiedni moment. Rozejrzałam się po otaczającej mnie okolicy. Lepszej pogody na ślub nie mogliśmy obie wymarzyć. Promienie słoneczne oświetlały szczyty gór, niebo było bezchmurne, lekki wiatr kołysał gałęziami drzew, nieopodal szumiała woda w strumyku. Spojrzałam na tatę, który dał mi znak. Wzięłam kilka głębokich wdechów, aby dodać sobie odwagi. Przed nami otworzyły się drzwi, a we mnie uderzył obraz wszystkich ludzi, którzy przyszli tutaj specjalnie na tę uroczystość. Nasze rodziny, przyjaciele, drużyna niemieckich skoczków. Cieszyłam się, że w tym ważnym dla nas dniu są tutaj. Idąc przez Kościół do ołtarza przez głowę przelatywały mi różne sceny z mojego życia. Te wesołe oraz smutne. Zdecydowanie większość z nich mogłam zaliczyć do udanych. Nim się spostrzegłam stałam już przy nim. Tata poklepał go przyjacielsko po ramieniu po czym usiadł na swoim miejscu. Nasi świadkowie, czyli Andreas i Daniela stali obok nas z szerokimi uśmiechami na twarzach. Mały, trzymiesięczny Matthias Wank spał spokojnie w ramionach babci. Andi chwycił mnie za rękę chcąc dodać mi otuchy. Mi jednak wystarczyła sama jego obecność... Ksiądz zaczął uroczystość, mówił bardzo pięknie oraz wzruszająco. Przy kazaniu uroniłam łzę, zresztą w oczach Andreasa kłębiło się ich mnóstwo. Nadszedł czas przysięgi.

– Ja Andreas biorę sobie ciebie Alexandro za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci.

– Ja Alexandra biorę sobie ciebie Andreasa za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci – Powtórzyłam za Wellingerem słowa przysięgi małżeńskiej. Czułam się tak, jakbym unosiła się nad ziemią. Byłam spełniona. I cholernie szczęśliwa.

 Kiedy włożyłem jej na palec obrączkę podziękowałem Bogu za taki dar, którym mnie obdarzył. Nie byłem idealny, wiem o tym. Nie było łatwo, ale udało nam się. Droga, którą podążaliśmy od początku doprowadziła nas przed ołtarz, gdzie przed chwilą złożyliśmy przysięgę małżeńską, a teraz wymieniliśmy się obrączkami. Alex była całym moim światem, moją ostoją, wsparciem, bezpieczeństwem, szczęściem. Była moją miłością, nieoszlifowanym diamentem. Ma szczere oczy i szczery uśmiech. Kocham patrzeć na nią, gdy się uśmiecha. Jest wtedy taka wolna oraz beztroska. Chcę ją uszczęśliwiać, dawać jej to, co najlepsze. Chcę zasypiać i budzić się przy niej do końca moich dni. Bo Alex jest tą jedyną. Jest moim skarbem, którego nigdy nie dam nikomu skrzywdzić. W swoich ramionach będę ją chronił przed całym złem tego świata. Bo kocham ją nad życie. Alexandra Wellinger i Andreas Wellinger. Państwo Wellinger. My. Miłość, szczęście, rodzina. My. 

***

Witam!

Postanowiłam Wam zrobić prezent na Dzień Dziecka i opublikować ostatni już rozdział... :) Także został już tylko epilog... Ach, będzie ciężko się z nimi wszystkimi rozstać! 

Mam nadzieję, że powyższy rozdział przypadł Wam do gustu, bo mi pisało się go niezwykle przyjemnie :) 

Sesjo, zgiń.

Pozdrawiam ;*