Rozdział 16

W końcu nadeszły długo oczekiwane przeze mnie zawody w słoweńskiej Planicy. Sezon 2017/2018 nieubłaganie zbliżał się do końca, ale nie napawało mnie to smutkiem. Wręcz przeciwnie, w tym roku oczekiwałem na koniec, jak na zbawienie. Ten sezon, poza końcówką oczywiście był dla mnie szalenie udany. Miejsca na podiach w pojedynczych konkursach, rywalizacja z najlepszymi, rywalizacja drużynowa, i co najważniejsze trzy olimpijskie medale, w tym jeden z najcenniejszego kruszcu. Chyba mogłem powiedzieć, że byłem spełniony. Przynajmniej zawodowo. Nie zakwalifikowałem się do piątkowego konkursu indywidualnego, jednak w ostatnim w tym sezonie konkursie drużynowym dałem z siebie wszystko. Loty poza dwusetny metr to zdecydowanie było to! Zakończyliśmy rywalizację na drugim miejscu, co bardzo mnie cieszyło. Jednak nie mogłem się już doczekać niedzielnego konkursu. Wtedy wszyscy pozwalali sobie na rozluźnienie, cała najlepsza trzydziestka Pucharu Świata. Wszystko było już wiadome, wiedziałem, że nie utrzymam dobrego, trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej. Na początku byłem zły, że tak to schrzaniłem, ale gdy emocje opadły pozwoliłem sobie na chwilę refleksji. Zdobyłem trzy medale na Olimpiadzie i to zdecydowanie było dla mnie najistotniejsze.

Mimo, że tego nie chciałem Edith przyjechała do Planicy, aby wspierać mnie swoją osobą. Nie podziałało. Jej obecność tylko mnie rozpraszała, cały czas myślałem o Alex i o naszej utraconej szansie na miłość. Wanki za każdym razem, gdy widział moją dziewczynę robił dwuznaczne miny, co rozbawiało każdego, tylko nie mnie. Zdawałem sobie sprawę, że Alex ogląda te zawody, więc na pewno widziała mnie w towarzystwie brunetki. Próbowałem do niej zadzwonić, wytłumaczyć się, ale nie odbierała moich telefonów. Czy miałem prawo się temu dziwić? Chyba nie. W końcu ona też musi ułożyć sobie życie. Niestety beze mnie, bo mnie czekało życie u boku kobiety, której nie kocham. I która jest mamą mojego dziecka. Ironia losu! Gdy zauważyłem, że zbliża się w moim kierunku przywołałem uśmiech na twarz pytając o jej samopoczucie. Odpowiedziała mi szerokim uśmiechem, po czym chwyciła mnie za rękę i wyciągnęła na spacer, na który kompletnie nie miałem ochoty. Czy tak teraz będzie wyglądało moje życie?

 Po ostatnim, zdecydowanie poza dwusetny metr locie tego olimpijskiego sezonu odetchnąłem z ulgą. Było już po wszystkim! Razem z chłopakami zajęliśmy drugie miejsce w klasyfikacji Pucharu Narodów, co przyjęliśmy z wielką radością. Trener Werner po raz kolejny odniósł wspaniały sukces. Teraz, gdy już wszystkie walizki były spakowane pozwoliłem sobie na chwilę oddechu. Mieliśmy jeszcze dość czasu do powrotu, dlatego chciałem wykorzystać go w ciszy i spokoju. Jednak nie było mi dane, bo najpierw do pokoju wpadła Edith, która natychmiast położyła się obok przytulając mnie, a po niej wleciał Wanki udając się prosto do łazienki i tłumacząc w biegu, że mój pokój był bliżej. Pokręciłem głową i zaśmiałem się głośno. Cały Wanki! Spojrzałem na moją dziewczynę, która oparła się o moje ramię wzdychając cicho. Nie była niczemu winna, nie zasługiwała na takie traktowanie, ale nie mogłem się zmusić do głębszych uczuć. Nie i tyle. W pewnym momencie chwyciła moją rękę i położyła nasze splecione dłonie na płaskim jeszcze brzuchu. Ogarnęło mnie dziwne uczucie. Tam żyje moje dziecko. Nasze dziecko... Dlaczego momentalnie pomyślałem o Alex i o takiej chwili w naszym wykonaniu? Boże, jak wtedy byłoby pięknie! Westchnęłam przeciągle rozmyślając o przyszłości, o tym, że będę tatą, że będę musiał dojrzeć do tej roli. Przymknąłem powieki chcąc bardziej wyobrazić sobie ten moment, ale uniemożliwił mi to przerażający wrzask Wankiego.

 Zadowolony myłem ręce spoglądając na siebie w lustrze. Uśmiechnąłem się szeroko do swojego odbicia puszczając oczko. Dlaczego wciąż byłem sam?! Dlaczego nie potrafiłem znaleźć normalnej kobiety, która kochałaby mnie za to, jaki jestem? Zawsze trafiałem na nieodpowiednie i miałem już tego dość. Miałem głęboką nadzieję, że w najbliższej przyszłości odnajdę panią Wank i spędzę z nią resztę swojego życia. Powoli zaczynała mi doskwierać samotność. Miałem już wychodzić z łazienki chcąc uratować Andiego przed Edith, kiedy moje spojrzenie padło na kosz na śmieci. Coś mi tu nie gra! Podszedłem bliżej i zdegustowany zmarszczyłem czoło. Dwa testy ciążowe? Niby kogo? W pierwszej chwili pomyślałem o Alex, ale natychmiast mentalnie walnąłem się w głowę. Próbowałem uspokoić szalejące myśli. Jestem w łazience, w pokoju Andiego. Andi jest z Edith, która niecały miesiąc temu powiedziała mu, że spodziewa się ich dziecka. Dlaczego więc teraz w koszu na śmieci leżą dwa testy ciążowe? I to z wyraźnie widoczną jedną kreską? Czyżby Edith to wszystko zmyśliła? Gdy dotarła do mnie ta prawda wrzasnęłam przeraźliwie wypadając z łazienki.

– Wanki? – Spytał Andi patrząc na mnie zdziwiony. – Co ci się stało?

– TY!!! – Krzyknąłem do Edith. – Ty wstrętna, podła kłamczucho! Jesteś w ciąży, tak?!

– Wanki, co ty wyprawiasz? – Andi wstał z łóżka chcąc mnie uspokoić, ale odepchnąłem go.

– Niech twoja dziewczyna ci to wyjaśni! Boże, jak można być tak podłą osobą?!

– Co tu się dzieje do cholerny jasnej? – Wellinger tracił cierpliwość, a Edith rzucała mi przerażone spojrzenia, na które jedynie prychałem pod nosem.

– Andi, ja... – Zaczęła, ale przerwałem jej nie mogąc tego słuchać.

– Daj sobie spokój dziewczyno! Andi, Edith nie jest w żadnej cholernej ciąży. Okłamała cię. Jeśli byłoby inaczej to dlaczego w koszu na śmieci leżą negatywne testy ciążowe? – Zadałem retoryczne pytanie. Edith zalała się łzami, a zaszokowany Andi patrzył raz na nią, raz na mnie, niedowierzając.

– To prawda? – Zapytał, ledwo nad sobą panując. – To prawda, że mnie okłamałaś udając ciążę?! – Wrzasnął, a ona pokiwała głową. – Boże, dlaczego to zrobiłaś?!

– Bo chciałam cię przy sobie zatrzymać! – Odpowiedziała. – Czułam, że się ode mnie odsuwasz, czułam, że mnie nie chcesz, czułam, że kochasz inną... Że kochasz Alex! Próbowałam, naprawdę próbowałam zdusić w sobie zazdrość, ale nie udało mi się. Gdy spotkałam ją ostatnio grałam szczęśliwą sprzedając jej bajeczkę o naszym szczęściu, ale później... – Mówiła, a mnie wcięło. Nawet nie próbowała się bronić, tylko od razu przyznała się do parszywego kłamstwa. Poklepałem Andigo po ramieniu, po czym wyszedłem z pokoju. Musieli to załatwić we dwoje.

 Łzy Edith nie robiły na mnie najmniejszego wrażenia. Byłem wściekły i ledwo nad sobą panowałem. Nie pojmowałem, jak mogła wyrządzić mi takie świństwo, jak mogła wmówić mi, że spodziewa się naszego dziecka, byleby tylko być ze mną. Nie zwracałem uwagi na jej próby tłumaczenia, nie zwracałem uwagi na nią. Wyrzuciłem jej walizki przed hotel, by radziła sobie sama, by sama wracała do Niemiec. Po tym, jak przyznała się do tego ohydnego kłamstwa definitywnie z nią skończyłem. Naprawdę, tym co zrobiła przekreśliła się na zawsze. W moich oczach była nikim. Owszem wiem, że ją zdradziłem, że byłem z nią, byleby zagłuszyć w sobie miłość do Alex, wiem, że mogłem powiedzieć jej prawdę, ale to nie usprawiedliwiało tego, co zrobiła. Uwierzyłem, że zostanę ojcem, że już nigdy więcej nie zaznam odrobiny szczęścia przy boku kobiety, którą kocham naprawdę. Pokręciłem głową odganiając negatywne emocje. Musiałem się uspokoić, ochłonąć...

– Andi? – Spytał Wanki siedzący obok mnie w samolocie. – Jak się czujesz?

– Sam nie wiem... – Odpowiedziałem. – Z jednej strony czuję się ohydnie, że dałem się tak wrobić, oszukać, że to wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej, a z drugiej... Mogę być z Alex!

Wanki uśmiechnął się szeroko.
– Andi? Jeśli będziecie się godzić to uważajcie, żeby nie rozwalić domu – Powiedział, a ja parsknąłem śmiechem. – I wam pozwalam zrobić małego Wellingera, albo małą Schmitt! – Zakończył, a ja spojrzałem na niego śmiejąc się głośno. W końcu mogłem być z Alex. Stworzyć z nią prawdziwy związek. Stworzyć z nią rodzinę. Rodzinę z prawdziwego zdarzenia. Ogarnęło mnie uczucie spokoju oraz błogości. Alex. Moja Alex. Miłość mojego życia... Oparłem głowę o szybę chcąc jak najprędzej wziąć ją w ramiona i całować do utraty tchu. 


***

Witam! 

No nie mogłam ich rozdzielić :) Tak miało być od początku :D Jak widzicie i czytacie Edith jednak nie jest w ciąży, więc Alex i Andi mogą być razem szczęśliwi :) Mam nadzieję, że taki obrót sprawy podoba Wam się bardziej :D 

I taka mała niespodzianka ode mnie, prawdopodobnie po zakończeniu tej historii: spojrzenie błękitu - zapraszam do zapoznania się z bohaterami :) 

Pozdrawiam ;*