Rozdział 13

– Andi, czy nie przyszło ci do głowy, że Alex może nie pamiętać tego wyznania? – Spytał Wanki, a ja podrapałem się po głowie myśląc głęboko. – Sam mówiłeś... Zresztą sam widziałem w jakim była stanie, więc mogło jej to umknąć... – Powiedział. – A ty zamiast z nią szczerze porozmawiać to wolałeś całować się z Edith na jej oczach, no bardzo to było mądre! – Krzyknął tak głośno, że musiałem na chwilę odstawić telefon od ucha.

– Być może faktycznie tego nie pamięta, ale sama nie była lepsza, gdy zaczęła całować Markusa!

– Obydwoje jesteście tacy uroczy, kiedy jesteście o siebie zazdrośni – Westchnął. – Andi, ciołku, znasz Alex lepiej niż ktokolwiek inny na tym świecie i wiesz doskonale, że gdyby pamiętała, że ktoś wyznał jej miłość... A zwłaszcza, że to byłeś ty to nie przeszłaby obok tego obojętnie!

– Masz rację... Zachowałem się jak dupek...

– Brawo! Andi wiesz, co masz zrobić w takiej sytuacji, co nie?

– Iść natychmiast do Edith, powiedzieć jej o wszystkim, zerwać z nią i iść do Alex – Wyrecytowałem.

– Brawo! – Powtórzył. – Goń za swoją prawdziwą miłością, trzymam kciuki! I daj mi zaraz znać! – Rozkazał i rozłączył się. Uzbrojony w odwagę wiedziałem, co muszę zrobić...

 Z ciężko bijącym sercem zapukałem do drzwi domu Edith. Zdawałem sobie sprawę, że nie będzie to łatwa oraz miła rozmowa, ale musiałem mieć to już za sobą... Dziewczyna nie zasługiwała na życie w kłamstwie. Po chwili pojawiła się na progu, szeroko uśmiechnięta.

– Andreas! Nie spodziewałam się ciebie, ale to dobrze, że jesteś, bo musimy porozmawiać – Powiedziała i gestem zaprosiła mnie do środka. Udaliśmy się do salonu, gdzie usiadłem na kanapie. Edith poszła nastawić wodę na kawę dla mnie. Zastanawiałem się nad tym, co chce mi powiedzieć oraz nad tym, jak pokierować tę rozmowę... Czekało mnie ciężkie zadanie, ale musiałem się z nim zmierzyć. Przede wszystkim dla Alex... – Wszystko w porządku? – Zapytała jeszcze moja dziewczyna stawiając przede mną kubek z parującą cieczą.

– Tak – Odparłem. 

– O czym chciałeś ze mną porozmawiać, bo mniemam, że po to przyszedłeś?

– Może ty pierwsza – Zaproponowałem. – Moja wiadomość nie jest zbyt miła... – Powiedziałem czekając na jej ruch. Zrobiła zdziwioną minę, ale po chwili uśmiechnęła się. Przysunęła się bliżej, chwyciła moją dłoń i wzięła głęboki oddech. – Edith?

– Jestem w ciąży Andreas – Oznajmiła patrząc na mnie niepewnie. Nie odpowiedziałem, bo byłem pewien, że źle usłyszałem.

– Słucham?

– Jestem w ciąży Andreas – Powtórzyła. – Będziemy rodzicami – Szepnęła nerwowo przygryzając wargę. – Nic nie powiesz?

– Ja... Ja jestem po prostu w szoku – Wymamrotałem niewyraźnie. Mój świat w jednej chwili runął jak domek z kart. Było już po wszystkim...

– Tak... – Zaśmiała się nerwowo. – Ja też byłam, kiedy się dowiedziałam...

– Dowiedziałaś się przed imprezą u Markusa, prawda? Dlatego nie piłaś alkoholu?

– Zgadza się... Ale chciałam trochę odczekać zanim ci powiem, żebyś choć trochę ochłonął po Igrzyskach – Zaczęła się tłumaczyć.

– Czyli my... Ja... Ty... My...

– Tak. Będziemy mieli dziecko. Zostaniemy rodzicami – Wyszeptała wtulając się we mnie. – Poradzimy sobie, prawda?

– Oczywiście! – Zapewniłem ją niezdarnie obejmując. Moja szansa na bycie szczęśliwym z Alex właśnie przepadła raz na zawsze...

 Od Edith udałem się do domu Alex. Nie miałem pojęcia, jak powiem jej prawdę... Nie wiedziałem, jak to zniesie, skoro ja nie mogłem się z tym pogodzić, przyjąć tego do świadomości. Będę miał dziecko z Edith. Zostanę ojcem. Będę miał dziecko z kobietą, której nie kocham... Przez własną głupotę i niedojrzałość spieprzyłem wszystko. W jednej chwili wszystko zwaliło mi się na głowę tak niespodziewanie... Nie byłem gotów na tę rolę! Nie teraz... Nie teraz, gdy miałem z nią zerwać i przyznać się, że kocham inną. Dlaczego życie musiało spłatać mi aż takiego figla? Gdy wychodziłem, Edith spytała mnie, co takiego chciałem jej powiedzieć, ale zbyłem ją mówiąc, że to już nieważne. Uwierzyła mi. Dotarłem do domu przyjaciółki i zarazem kobiety, którą kocham  nie wiedziałem, co zrobić. Iść dalej i wyznać prawdę, czy zawrócić i zachować się jak tchórz? Los zdecydował za mnie. Drzwi otworzyły się i na zewnątrz wyszedł jej tata.

– Alex jest u siebie – Powiedział witając się ze mną.

– Jasne, dzięki – Uśmiechnąłem się do niego i wszedłem do środka. Raz kozie śmierć, czy jakoś tak... Udałem się do jej pokoju uprzednio pukając.

– Andreas? Co tu robisz? – Spytała zdziwiona.

– Możemy porozmawiać?

– Tak – Odparła. – Co się dzieje?

– Alex... Nie będę owijał w bawełnę. – W Korei, na tej ostatniej imprezie, kiedy uprawialiśmy seks... Powiedziałem ci, że cię kocham – Wyznałem. Popatrzyła na mnie i szeroko uchyliła usta. – Zachowałem się jak idiota u Markusa, bo nie doczekałem się żadnej reakcji z twojej strony, ale później uświadomiłem sobie, że tego nie pamiętasz... Tak było, prawda? – Zadałem pytanie, a ona pokiwała twierdząco głową. – Więc Alex... Taka jest prawda. Kocham cię – Szepnąłem. Łza spłynęła po jej policzku, ale szybko ją starła. – Ale... Ale... Nie możemy być razem – Wykrztusiłem z siebie.

– Dlaczego? Andi... Wiesz przecież, że ja... Że ja też cię kocham – Wyznała cicho. Podszedłem do niej i przytuliłem ją z całych sił. Czułem, że robię to po raz ostatni. Że ostatni raz trzymam w objęciach jej drobne ciało. Że ostatni raz mogę rozkoszować się jej bliskością, zapachem... Drżałem z emocji, które nagromadziły się we mnie. Moim ciałem wstrząsnął dreszcz, łzy pociekły mi po policzkach...

– Edith jest w ciąży – Powiedziałem łamiącym się głosem. – Ze mną – Dodałem czekając na jej reakcję. Odsunęła się ode mnie gwałtownie patrząc na mnie, jak na wariata.

– Andi... Nie... Proszę powiedz, że to nieprawda! – Kręciła głową, jakby to miało sprawić, że rzeczywistość ulegnie zmianie.

– Chciałbym...

– Andi... Proszę cię wyjdź i zostaw mnie samą...

– Alex...

– Wyjdź! – Krzyknęła. Tak bardzo chciałem ją w tej chwili przytulić i nie wypuszczać z objęć do końca świata, ale nie mogłem. Nie miałem do tego prawa... Pokiwałem jedynie głową i wyszedłem. Z rozdartym sercem. I z rozdartą duszą.

 Oparłam się o drzwi, przez które przed chwilą wyszedł Andreas i rozpłakałam się jak mała dziewczynka. Mój świat przestał istnieć w jednej sekundzie. Andi będzie ojcem. Edith jest w ciąży... Nie chciałam dopuścić do siebie tej bolesnej prawdy, ale musiałam... On już nigdy nie będzie mój. Już nigdy więcej nie zaznam smaku jego ust, nie będę czuła jego dłoni na moim ciele, nie będę mogła rozkoszować się jego zapachem oraz bliskością. Moje marzenia o stworzeniu z nim rodziny prysnęły jak bańka mydlana... Na zawsze pozostanie tylko i wyłącznie moim przyjacielem. Mimo iż przed chwilą wyznał mi, że mnie kocha... Byłam sama w domu, dlatego pozwoliłam sobie na upust emocji. Wyłam tak głośno i mocno jakby obdzierano mnie ze skóry. Ból przeszywał mnie całą... Moje serce pękło na milion kawałków. Jego część wraz z cząstką mojej duszy odeszła razem z Andreasem. Czułam się tak jakbym wpadała w otchłań, z której nie ma dla mnie żadnego ratunku. Była tylko przeraźliwa pustka. Opadłam na ziemię i zwinęłam się w kłębek płacząc do utraty tchu i sił. Kochałam go. On kochał mnie. Zostaliśmy brutalnie rozdzielni zanim zdążyliśmy być razem, tak naprawdę. Nic już nie miało sensu. Moje marzenia, moje życie... Czymże było to wszystko bez niego? Kim ja byłam bez niego? Wszystko przepadło... Nie będzie już nas. Nie będzie nas już nigdy... 


***

Witam! 

Przybywam do Was z pechową niespodzianką... Spodziewałyście się takiego obrotu sprawy? :D Mam nadzieję, że mnie za to nie zabijecie ^^ 
Skomplikowało się i to bardzo... Jak myślicie, co teraz będzie? :) 

Pozdrawiam ;*