Rozdział 14

Upływające dni zlały mi się w jedność. Nie potrafiłam powiedzieć, kiedy zaczynał się dzień, a kiedy noc. Próbowałam jakoś funkcjonować w środowisku, ale nie wychodziło mi to. Mało jadłam, mało spałam, nie miałam bladego pojęcia o jakich tematach mówią wykładowcy na uczelni. Wszystko przestało być dla mnie ważne, z chwilą gdy dowiedziałam się od Andreasa o tej bolesnej prawdzie, która przedwcześnie nas rozdzieliła. Od tamtej chwili nie próbował się ze mną skontaktować, ja również. Wiedziałam, że teraz przez większość czasu nie będę go widywała. Może to i lepiej. Po zawodach w Lahti przyszedł czas na prestiżowy turniej Raw Air. Oczywiście życzyłam mu jak najlepiej, ale nie byłam pewna, czy dam radę oglądać konkursy. Choć może powinnam to zrobić dla Wankiego, który w końcu wywalczył miejsce w kadrze. Cieszyłam się tym, bo zdawałam sobie sprawę, jak bardzo na to pracował. Moi rodzice niejednokrotnie pytali mnie, co wydarzyło się pomiędzy mną a Wellingerem, ale nie powiedziałam im prawdy, bo nie do mnie należało to zadanie. Kochałam go do utraty sił oraz tchu, ale w naszym przypadku miłość nie wystarczyła. Andi stworzy z Edith rodzinę z prawdziwego zdarzenia, a ja chcąc nie chcąc musiałam się z tym pogodzić i nie wchodzić im w drogę. Dziecko nie jest niczemu winne. Edith tak samo. To my za późno zdecydowaliśmy się na szczerą rozmowę. Blondyn na zawsze pozostanie w moim sercu. Ja w jego również. Razem musimy zwalczyć w sobie tę miłość, to głębokie uczucie, które nas połączyło, aby nie wyrządzać krzywd innym. Bolała mnie sama myśl o tym. Bolało mnie wszystko. Całe ciało jakby protestowało przeciwko takiemu rozwiązaniu, ale nie było innego wyjścia. Andi, Edith w ciąży. Nie ma tam dla mnie miejsca. Oni będą rodziną, a ja będę stała z boku i przyglądała się, jacy są razem szczęśliwi. Być może Andi z czasem zapomni o uczuciu, jakim mnie obdarzył i pokocha Edith. Ja pozostanę z pustką w sercu, której nikt i nic nie wypełni. Wiedziałam, że będę go kochała do końca moich dni...

 Nie potrafiłem stanąć na nogach odkąd Edith powiedziała mi, że spodziewa się naszego dziecka. W tamtej chwili, w chwili gdy wyznawałem Alex prawdę poczułem się tak, jakby moje życie się skończyło. Nie wiedziałem, co mam myśleć i robić. Musiałem skupić się na dziewczynie, na naszym nienarodzonym dziecku, na skokach... W chwili obecnej byłem na trzecim miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata i nie chciałem tego stracić, ale jak tu wykrzesać z siebie chęć do skakania, skoro moje życie zawaliło się w jednej sekundzie? Nie powiedzieliśmy jeszcze naszym rodzicom o tym, że zostaniemy rodzicami. Postanowiliśmy się z tym na razie oswoić, ale w ostatniej rozmowie Edith nieśmiało zaczęła mówić o ślubie. Przeraziłem się nie na żarty. Najpierw wiadomość o ciąży, a teraz ślub? Za dużo tego! Ogromnego wsparcia udzielał mi Wanki, który gdy tylko dowiedział się o wszystkim natychmiast do mnie przyjechał. Najpierw udał się do Alex i siedział u niej naprawdę długo, a później pocieszał i mnie. Cieszyłem się, że w tak trudnych chwilach jest teraz ze mną. Wszystko było nie tak... Spacerowałem bez celu próbując poukładać w głowie szalejące myśli, gdy natknąłem się na Markusa rozmawiającego przez telefon. Kiedy usłyszałem, jak wypowiada imię Alex moje serce zabiło sto razy szybciej. Po kilku chwilach odłożył telefon od ucha i spostrzegł mnie.

– Andi... – Zaczął, ale przerwałem mu machnięciem dłoni.

– Markus nic nie mów... Obiecaj mi tylko, że jeśli kiedykolwiek będziesz z Alex to nie skrzywdzisz jej tak, jak ja to zrobiłem – Powiedziałem czując zbierające się pod powiekami łzy.

– Andi, co ty mówisz? – Spytał zdezorientowany. – Ja i Alex jesteśmy przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi, nic oprócz tego nas nie łączy... – Oznajmił. – Andi, ta cała akcja na Igrzyskach i po była tylko po to, aby wzbudzić w tobie zazdrość... – Wyznał, a ja pokiwałem głową w zrozumieniu.

– Było warto, tylko wszystko stało się zbyt późno...

– Andreas... Nawet nie zdaję sobie sprawy z tego, co teraz przeżywasz, wierzę że jest ci cholernie ciężko, ale pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na moją pomoc i wsparcie. Możesz polegać na całej drużynie, wiesz o tym. – Poklepał mnie po przyjacielsku i odszedł w kierunku hotelu. Usiadłem na drewnianej ławce wpatrując się w otaczający mnie krajobraz.

 Nikt Cię nie skrzywdzi tak, jak ja Cię skrzywdziłem. Ale nikt Cię nie kocha tak, jak ja. Obiecuję, że nie wezmę tego do siebie, kochanie... Jeśli układasz sobie życie z kimś nowym...

 – Wanki, powiedz mi, co mam robić... – Odezwałem się do swojego przyjaciela, który przebywał ze mną w pokoju. – Wariuję bez niej...

– Wariujesz bez swojej dziewczyny, mamy twojego dziecka, jak mniemam? – Zapytał niewinnie, ale gdy posłałem mu pełne mordu spojrzenie natychmiast się zreflektował. – Dobra, wiem że to nie było śmieszne. Przepraszam, ale nie mam pojęcia, co mógłbym ci poradzić... – Westchnął.

– Po jaką cholerę w ogóle pchałem się w ten związek z Edith? Mogłem cię posłuchać i przyznać się przed samym sobą, że już od dawna kocham Alex...

– Nie powiem, a nie mówiłem, bo nie chcę cię bardziej dołować, ale faktycznie mogłeś to zrobić. Zaoszczędziłbyś bólu sobie i przede wszystkim Alex.

– Wiem Wanki... Boże, jak mam wychować dziecko z kobietą, której nie kocham i nigdy tak naprawdę nie kochałem? Jakim ja jestem idiotą!

– Andi... Chyba musisz spróbować, nie masz innego wyjścia. Wiem, że jedyną kobietą, którą twoje serce obdarzyło uczuciem jest Alex, ale... Niestety nie możecie być razem... Mówię to z ogromnym bólem, bo uważam, że jesteście dla siebie stworzeni, ale widocznie życie miało inne plany... Musisz być wsparciem dla Edith w tych chwilach, pokazać jej, że zrobisz wszystko, aby wasze maleństwo miało prawdziwą rodzinę. To nie będzie łatwe, zdaję sobie z tego sprawę, ale czasu nie da rady cofnąć. Musisz to ogarnąć i niestety żyć bez Alex... Musisz pozwolić jej żyć własnym życiem, choć wiem, że ta kruszyna nigdy nie przestanie cię kochać... – Powiedział, a ja zgodziłem się z każdym jego słowem. Nie mówił tego, aby mi dopiec, tylko otwarcie mówił, jak jest. Miał rację we wszystkim.

– Dziękuję, Wanki – Szepnąłem, na co on tylko pokiwał głową. Miałem w nim wsparcie i dziękowałem za to po tysiąckroć.

Muszę nauczyć się żyć bez Alex u boku. Nie wiem, jak to zrobię, ani czy mi się to uda, ale muszę spróbować. Dla dziecka...
 Jestem zazdrosny o miłość. Miłość, która była tutaj odeszła, by być dzieloną z kimś innym...


***

Witam!

Przybywam po dłuższej przerwie z dość przejściowym według mnie rozdziałem :) Jest smutno, ale innych emocji też na pewno nie zabraknie :D

Pozdrawiam ;*

*Ed Sheeran - Happier 
*Labrinth - Jealous